Blog van spinner Thijs Mackus
Paradigma-shift: “Een Verandering van Paradigma. Dit vindt plaats wanneer mensen een paradigma verwerpen en een andere omarmen, waarmee ze totaal andere aannames doen en geheel andere vragen stellen”.
Ook mijn wereld stond op 16 maart compleet op z’n kop. Plotseling werkte ik full time thuis. Nou ja, full time? Full time thuis werken en thuis meester spelen gaat niet echt samen. Eerlijkheidshalve moet ik vermelden dat ik, toen de intelligente lockdown startte, het qua werk niet druk had. Toch vond ik, als startende ondernemer, dat ik het nodige werk moest doen. Met het risico om twee keer half werk te leveren, probeerden we in huize Mackus ook alle ballen in de lucht te houden tijdens de verplichte tijd thuis. Met de nodige frustratie in het lesgeven vlogen de weken voorbij, leerde ik de schoolprestatie van mijn kinderen en mijn kinderen zelf beter kennen. En kreeg ik hier en daar nog wat werk verzet. Ik prijs me heel gelukkig dat de coronacrisis voor mij bij dit klein leed is gebleven. Niemand in mijn omgeving is ziek geworden. Financieel lijkt de coronacrisis aan mij voorbij te gaan. Inmiddels heb ik weer nieuwe opdrachten gekregen.
Zoeken naar een nieuwe balans, zowel thuis op mijn werk maar eigenlijk overal
Maar, wat moet ik dan van deze “crisis” leren?
De coronacrisis laat mij zien hoe kwetsbaarwe eigenlijk zijn. En dat past niet in ons plaatje. We willen duidelijkheid.We willen vanonzekerheden, zekerheden maken. We willen vrijheid en hebben vrijheid gedefinieerd in het uitbannen van elk risico. De één is iets meer veranderingsgezind dan de ander, maar in de basis zoekt elk mens naar duidelijkheid. We willen weten wat de toekomst brengt. Veranderingen, of zelfs een dreigende verandering, vinden we lastig. Ja, heel lastig. Want als mens zijn we niet geprogrammeerd positief tegen veranderingen aan te kijken, we blijven vaak liever bij het oude en vertrouwde, want dat kennen we. Tegelijk leert de geschiedenis ons dat degene die in staat is het beste met veranderingen om te gaan, het “het verste “schopt. Kwestie van evolutie.
Ik geloof al jaren dat we naar een nieuwe balans moeten tussen mens een moederaarde. Dat was voor mij vijf jaar geleden een hele Paradigma-shift. Toen ben ik “gevallen” voor duurzaamheid. Toen werd duurzaamheid voor mij geen geitenwollen sokken verhaal, maar iets wat keihard nodig is en waar ik veel van mijn motivatie en energie uit haal. Ik geloof ook dat ik mijn steentjes bijdraag aan een duurzame wereld. Zowel op privé als zakelijk vlak. Ik ben overtuigd van de urgentie en voel me ook veranderingsgezin. Maar hoeveel zekerheden wil ik loslaten? Hoeveel risico’s wil ik lopen? Ik wil duurzaamheids-impact maken en zoek daarvoor veranderingen op. Ik word lid en investeer in Herenboeren Weert. Ik bouw een nieuw huis van hout, hennep en kalk. Ik start Mackus & CO om als zelfstandige adviseur me 100% met duurzaam en circulair bouwen bezig te houden. Maar allemaal vanuit een, voor mij, gezonde risicoafweging. Daarbij zoek ik ook naar zekerheid over mijn eigen toekomst en dat doe ik vanuit de kennis en ervaring die ik heb. Is dat voldoende?
Nee, om echt grote stappen te zetten naar een nieuw balans tussen de mensheid en de aarde is meer nodig. Meer dan een paradigma shift. We moetenja tegen veranderingen durven te zeggen. En ja, dat is dus eng. We moeten open en eerlijk zijn over de angst die dat met zich meebrengt. We moeten deze angst onderkennen, met elkaar bespreken. We moeten niet meer van onzekerheden, zekerheden proberen te maken. We moeten niet voor 100% zeker gaan en zo tot halfslachtige circulair of duurzame maatregelen komen. Want: het is niet erg om onzekerheden te hebben. Maar we hoeven niet bang te zijn voor de toekomst. Angst verlamt ons. Angst brengt het tegenovergestelde van wat je wilt bereiken. Laten we angst loslaten en hier niet op (ver)oordelen. Laten we elkaar niet afrekenen op het hebben van onzekerheden. Laten we ons niet stoerder voordoen dan we zijn, maar laten we kwetsbaar durven te zijn. De coronacrisis geeft hier een unieke kans voor. Niet alleen om collectief te beseffen dat er een nieuwe balans nodig is, maar juist ook een kans om onszelf kwetsbaar op te stellen. Organisaties volgen dan vanzelf, want mensen maken de organisaties. Geld en (technische) mogelijkheden zijn steeds minder vaak het probleem. We moeten het vooral durven. Dan kunnen we echt impact maken en van het denken en praten over een nieuwe balans, over duurzaamheid, over circulariteit naar het DOEN komen.
Dus ja, ik vind de (gevolgen van) de coronacrisis eng. En ja daar voel ik me onzeker door. En ik betrap me dan ook op gedrag om meer zekerheid te krijgen! Wordt het dan weer business as usual. Ik hoop het NIET hoe onzeker ik me daar ook over voel.
Thijs Mackus,
Cirkelstad spinner in Weert/Midden Limburg