Jaarlijkse afvalberg van 150 Eiffeltorens …

Circulariteit is momenteel een “hot”-item in Nederland. Dit komt mede door het grondstoffen akkoord, een overheidsdoelstelling die in 2050 gerealiseerd moet worden. Vooral de bouw- en infrasector staan voor een enorme circulaire transitie: gebouwen en infrastructuur gaan zo ontwikkelen dat alle materialen en grondstoffen herbruikbaar zijn en we geen fossiele energiebronnen meer gebruiken.

Leadax – het nieuwe lood – draagt met haar loodvervanger bij aan deze doelstelling en produceert een product dat gemaakt is uit afval. De grondstof die Leadax gebruikt heet polyinylbutyral (kortom PVB). Dit is een folie die verwerkt zit in onder andere veiligheidsglas en autoruiten.  Dit jaar komt Leadax bovendien met platte dakbedekking op de markt; de impact hiervan op wereldschaal gaat enorm zijn en gaat bijdragen aan een substantiële vermindering van de PVB afvalberg.

Wanneer er een barst zit in deze ruiten en vervangen moeten worden komt deze ruit terecht bij een fabriek die het glas scheidt van de folie. Het glas wordt opnieuw gebruikt terwijl men tot een paar jaar geleden niet wist wat het met de folie moest waardoor dit begraven of verbrand werd. Niet echt milieuvriendelijk hé? Wat gebeurt er hedendaags dan met deze PVB? Hoe krijgt Leadax het voor elkaar om vanuit een afvalstroom een product te ontwikkelen? Hoe ga je van afval naar circulair?

In deze animatie worden de processen achter het creëren van Leadax uitgelegd:

Zoals aangegeven is polyvinylbutyral (PVB) de afvalstroom dat wordt gebruikt als grondstof voor de waterkerende bouwmaterialen van Leadax. Er is wereldwijd een overvloed aan PVB beschikbaar. Alleen al in Europa weegt deze stapel afval meer dan 1,5 miljard kilogram (elk jaar!). Ter vergelijking: dit is het gewicht van 150 Eiffeltorens….


Volg onze circulaire reis op Linkedin: https://nl.linkedin.com/company/leadax

< Op weg naar circulair aanbesteden | Nieuwe subsidie voor circulaire ketenprojecten >